حقوق کیفری

تعریف کلاهبرداری: طبق ماده ۱ قانون تشدید مجازات مرتکبین ارتشا، اختلاس و کلاهبرداری، هر کسی از راه حیله و تقلب مردم را به وجود شرکت‌ها، تجارتخانه‌ها، کار‌خانه‌ها، مؤسسات موهوم یا به داشتن اموال و اختیارات واهی فریب دهد و به امور غیر‌ واقع امید‌وار نماید یا از حوادث و پیش‌‌آمد‌های غیر‌ واقع بتر‌ساند و یا اسم یا عنوان مجعول اختیار کند و به یکی از وسایل مذکور یا وسایل تقلبی دیگر وجوه، اموال، اسناد، حواله‌جات، قبوض، مفاصا حساب و امثال آنها تحصیل کرده و از این راه مال دیگری را ببرد، کلاهبر‌دار محسوب و علاوه بر رد اصل مال به صاحبش، به حبس از یک تا هفت سال و پر‌داخت جزای نقدی معادل مالی که اخذ کرده است، محکوم می‌شود.

بنابراین در جرم کلاهبرداری در مرحله شکایت از فردی که مال کسی را برده است تحت عنوان کلاهبردار ، افراد باید بدانند مدیون بودن فردی به فرد دیگر، بدون توسل به وسایل متقلبانه برای گرفتن پول از او، کلاهبرداری محسوب نمی‌شود و خودداری فردی که مالی را به او امانت داده‌اند تا نگهدارد و او از پس دادن امتناع می‌کند، کلاهبرداری به حساب نمی‌آید؛ بلکه خیانت در امانت است و بالاخره بردن مال غیر بدون اینکه فرد متوجه شود و به صورت مخفیانه سرقت (و نه کلاهبرداری) محسوب می‌شود.

اطلاعات بیشتر